अपाङ्गको गुनासो

पृथ्वी गोलो छ, सबै यहीं घुम्छन्
फुट्ट निस्केर अलि पारी पुगि
मलाई आजसम्म कसैले बोलाएको छैन
सपात ज्यान बोकेकाहरु पनि
हरेकदिन उही आकाश मूनी बस्छन्
धर्तीमै पैतला बजार्छन्
सबैले प्रकृतिको उपजलाई सहज स्वीकार्छन्
म पनि त त्यहीं छु ।
जहाँ मान्छेहरुको देह हुन्छ ।
मानवताको झिनो आशा अङ्कुराउँछ
तर हासिरहनेहरुले पनि
म रोएकै हेर्न चाहन्छन् ।
चिथोर्छन्, च्याट्छन्, फ्याँक्छन्
बाध्यतामा एकतमास म रुन्छु फेरि ।
दाई, के म कहिल्यै हाँस्न पाउँदैन ?

शाहसको सगरमाथा उचालेर
आकाश झैं फैलिन चाहन्छु
आगोले पोल्छ भनेर सिकाउन
मैले पनि त सक्छु होला ।
हावामा अक्षर लेखेर
मलाई पढ्न फर्मान जारी गर्छन्
भोगाई जस्तो भए पनि
जिन्दगी त उही होइन र ?
तर दाई, सुकिला र सपाट अनुहारहरुले
अनाथ, अपाङ्ग यस्तै विभिन्न उपमा दिएर
मानव अधिकारको जामा फाल्छन्
दाई के म नाङ्गो छु र ?

कलमका भारी बोकेकाहरुले
कैयौंपटक मूस्कुराउँदै चिथोर्छन्
त्यही कलमको सहाराले
मलाई कागजमा टाँसी–टाँसी
कहीं केही नराखी मुखभरि केर्छन्
एकहुल अक्षरका मलामी बोलाएर
चाङका चाङ हामी जस्ताको सपना थूपारी
शब्दहरुले घोंची घोंची आगो डल्छन्
म जल्छु, निर्बाद जलिरहन्छु
तर मेरा आफन्त भोज भतेरमा रम्छन्
कृपया मेरो आफन्तलाई सम्झाइदिनुस्
मलाई नजलाउन भन्दिनुस्
दाई, के म तपाईंहरु भन्दा क्रुर छु र ?
(सनस्टार साप्ताहिकमा प्रकाशित)