उही ठाउँमा उस्तै बसिरहेको छुघाम लाग्छ सितल खोज्छु
भत्किँदा भत्किँदै बचेको
सानो झुपडी बाँकी छ
लुकाएको छु त्यही झुपडीमा
जिजीविषा ठानेर बोकेको पुरानो सपना
मेटिँदा मेटिँदै केरिएर
बचेको छ, पुरानो रहर
छातीमै राखेको छु सम्हालेर ।
जाडो हुन्छ मेटिएको अतित सम्झिन्छु
र भकभक उम्लिन्छु सूर्यझैं
केवल चियाइरहेछु एकतमासले
फन्तुस मलामीहरुलाई
एक बिसौनी बिसाएर सबै यादहरु
के म पनि यो रहर बेचेर
सपनाको सबै प्वाँख टुक्र्याएर
त्यही मलामीको उपज भेट्न
‘लिलामी माल’को उपाधी छोपी
आफ्नै पैतलाका दोवहरुलाई धिक्कार्दै
बनावटी हाँसो बोकी शहर पसुँ ?
मनको कुरा
तनको हर्ष अनि विस्मात
फूकाइदिउँ लाग्छ निस्फिक्रि हावामा
पहाडको छाती बेचेर
रातारात सगरमाथा झैं उभिउँ
र यी नाङ्गा सडकहरुलाई
हकारुँ झैं लाग्छ
अनकन्टार पुलेसोमा
सुक्नै आँटेको पानी म,
एकझरी पानी नओट्ने ढ्याप्ली,
वर्षात्सँग दिमान गरी
आँधीबेहरीमा उडाउँदै ‘सामन्त’
म आफ्नो अस्थित्व बनाउँ ?
आफ्नो बर्तमानलाई बेचेर
अर्काको भविष्य खोज्न
कसरी हिड्नु त्यो बगर ?
‘पहिचान’को चेत गुमाएर
अर्काकै फर्मानमा
कसरी कुच्नु यो माटो ?
निहित स्वार्थको अगाडि इमान गुमाउँदै
म तिम्रो बगलीमा पसेर
निस्कपट ‘मन’हरुको व्यापार गरुँ ?
या समानताको निम्ति सधै सधै लडिरहुँ
भन, म के गरुँ ?
२०७२ बैशाख ०२ लिबाङ, रोल्पा
(दैनिकपत्र बुटवलबाट प्रकाशित)
Post a Comment